الهه صادقی
چکیده
این پژوهش به منظور اثربخشی رفتار درمانی دیالکتیکی (DBT) بر روی مولفه‌های هیجان تحصیلی و خودکنترلی دانش‌آموزان 7 تا 11 سال مبتلا به اختلال نارسایی توجه و بیش‌فعالی انجام گرفته است. این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بوده است. با استفاده از پرسشنامه‌های هیجان تحصیلی پکران، گوتر و فرانزل (2005) و خودکنترلی ...
بیشتر
این پژوهش به منظور اثربخشی رفتار درمانی دیالکتیکی (DBT) بر روی مولفه‌های هیجان تحصیلی و خودکنترلی دانش‌آموزان 7 تا 11 سال مبتلا به اختلال نارسایی توجه و بیش‌فعالی انجام گرفته است. این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بوده است. با استفاده از پرسشنامه‌های هیجان تحصیلی پکران، گوتر و فرانزل (2005) و خودکنترلی تانجی و بامیستر و بون (2004) 30 نفر از دانش‌آموزان دارای نارسایی توجه / بیش‌فعالی، به طور هدفمند انتخاب و به طور تصادفی ساده در دو گروه آزمایشی و کنترل (هر گروه 15 نفر) جایگزین شدند. گروه آزمایشی 8 جلسه فنون DBT را بر اساس بسته آموزشی آموزش دیدند و گروه کنترل آموزشی در این زمینه دریافت نکردند. پس از اجرای DBT ، مجدداً مولفه‌های هیجان تحصیلی و خودکنترلی اعضای هر دو گروه مورد اندازه‌گیری قرار گرفت. تحلیل کوواریانس چندمتغیری (مانکوا) و تک متغیری (آنکوا) برای تحلیل داده‌ها استفاده شد. تحلیل مانکوا برای مولفه‌های هیجان تحصیلی و خودکنترلی در هر دو گروه تفاوت معنادار را نشان داد و تحلیل آنکوا برای خودکنترلی و مولفه‌های هیجان تحصیلی مانند لذت از کلاس، خشم و خستگی در هر دو گروه تفاوت معناداری را نشان داد اما در مورد برخی از مولفه‌های هیجان تحصیلی مانند اضطراب، شرم، غرور و ناامیدی بین دو گروه تفاوت معنادار را نشان نداد. یافته‌های این پژوهش در همسویی با نتایج پژوهش‌های مشابه حاکی از آن است، روش DBT می‌تواند نقش موثری درمولفه‌های هیجان تحصیلی و خودکنترلی دانش‌آموزان 7 تا 11 سال دارای نارسایی توجه/ بیش فعالی داشته باشد.
